ماه: می 2015

دنیای ماهی یعنی جایی که آب باشه . بیرون از آب یعنی مرگ ماهی . زندگی با اکسیژن هوا برای ماهی معنی نداره . یعنی اصلا مغز ماهی نمیتونه زندگی تو خشکی رو درک کنه و تصور کنه . موجودات پیشرفته تر و انسان به سمت خشکی رفتن. خشکی ! یعنی دریایی از گاز. تنها فرقش با دریا اینه که هوا رقیق تره .  زندگی بیرون از جایی که هوا و اکسیژن هست برای انسان مساوی با مرگه . یعنی خلأ . تو خلأ فقط امواج وجود دارن . امواج الکترومغناطیسی. یعنی یه محیط رقیق تر . دنیای موجی . شاید به سری موجودات پیچیده تر باشن که پا به دنیای موجی گذاشته باشن .دریا ترکیبی از آب و هوا و موج هست. اتمسفر شامل هوا و موج میشه . حالا خلأ فقط موج داره .  احتمالا یه محیط رقیق تر از موج هم وجود داره ،  ولی چون ٢ پرده فاصله داره با ما ، اونو اصلا درک نمیکنیم . یعنی تصورش ممکن نیست برای بشر . شاید یه زمانی بتونه اتفاقی دست پیدا کنه بهش .ولی هنوز اون روز نرسیده . تى . 

/پایان/

هیشکی نیست … هیشکی ! دیشب ساختم اینو.

گوش کن !

 تو زندگی یه سری حرفا هست که هیشکی جز خود آدم نمیتونه درکشون کنه .شاید یه عده بهت نزدیک شن ، حس کنن که درکت میکنن. ولی خب اونا هم از دریچه خودشون به تو و حرفات نگاه میکنن و در موردت تا میتونن قضاوت میکنن ، پس بهتره تا جایی که امکان داره سکوت کنی.

یه جنگ همیشگی ، یه درگیری بی پایان . یه بازی دو نفره .از وقتی یادم میاد همین جوری بوده و هست . یه طرف قضیه خودم ، اون طرف قضیه هم دوباره خودم. انگار دوتا آدم لجباز افتادن به جون هم ! هیچ کدوم هم کوتاه نمیان ! هر از گاه یکیشون بازی رو دست می‌گیره. میزنه تو سر اون یکی . حالا میدونی جالبیش به چیه ؟ قوانین بازی رو هم خودم نوشتم . یعنی یه خود سومی هم این وسط هست . هرچند خیلی بی حاله ، همه اش داره چرت میزنه و هر از گاهی که اون دوتا زیادی سر و صدا میکنن . از چرتش بلند میشه میگه : خفه شید بابا ، دارم چرت میزنم . سالی یه بار کامل میاد به میدون مبارزه ، میره رو سکوی داور میشینه و با اون چکش چوبی گنده اش قوانین جدید رو اعلام میکنه . حالا بدبختی اینه که اونقدر صداش خوابالود هست که هیچکی نمیفهمه چی میگه . کل سال اون دوتا بدبخت میزنن تو سر همدیگه تا به هم ثابت کنن منظور داور چی بوده .راستی میگن هر کس بزرگترین داور خودشه ! صبر کن ببینم . الان یه خود دیگه مطرح شد ؟ ببین این یارو داورِ بازیه ،داور خودمم هست. یعنی یه معادله ساده ریاضی بهت میگه که اون بازی هم خودتی . صبر کن ، صبر کن . یعنی من یه بازی ام که بین خودم و خودمه که یه داور داره که اونم خودمم ؟ حالا من چطور میتونم بازی باشم ؟ یعنی دارم تو یه بعد دیگه کِش میام ؟ ای بابا . حس لاستیکیو دارم که دست زمان داره میکِشتش .بلاخره پیداش کردم . آره زمان ! همه چی زیر سر خودشه ! ای کاش میتونستم باهاش حرف بزنم . نمیدونم تا کی میخواد این بازی رو کشش بده . مرتیکه انگار مریضه . ای بابا . انگار یه سکه ام ، یه طرفش صافه که عکس خودم روش کوبیده شده، یه طرفش یه چند ضلعی عجیب و غریب با کلی حرف نامفهوم. هعیی . اصلا چرا دارم فکر میکنم . اونکه حرفام رو نمیشنوه . آره… زمان …