Category: My Notes

I sat in my favorite couch, facing my aging parents in the dimly lit living room of our family home. The heavy silence enveloped us, but an invisible thread of connection tied us together. In a few months, I would be leaving this country forever, embarking on a journey to a distant land. Yet, the ties that bound me to my parents were stronger than ever.
Their love was immense, overwhelming, and suffocating. It wrapped around me like a thick fog, threatening to drown me in its depths. But underneath it all, I knew it was fueled by their fear, their worry for my future.
As I looked at them, their faces etched with lines of time. A fear clawed at my chest, tightening its grip with each passing day. It was the fear of not being there for them, of missing out on the precious moments we had left together. It was the fear of them departing this world, leaving me alone, forever.
My heart ached, heavy with the unbearable thought of their absence. The thought of losing them, of their voices fading into memories, tormented my soul. I longed for their presence, their warmth, their love.
In that somber moment, my mother appeared with a tray of steaming tea. She placed it on the coffee table, the familiar aroma filling the air. With a gentle smile, she leaned forward, pressing a tender kiss on my forehead. It was a simple gesture, filled with an ocean of unspoken emotions.
As her lips touched my skin, the fears and worries momentarily subsided. In that brief moment, I found solace. Their love, though overwhelming, was a testament to the bond we shared. And even if I couldn’t be physically present in their lives, the love we held for each other would endure, transcending borders and time.
I sipped the tea, the warmth spreading through me, a bittersweet reminder of the love and fear intertwined within our existence. As the cup touched my lips, I realized that in that moment, we were together, connected by an unbreakable thread of love that would endure even in the face of separation and loss.

I sat at my desk, surrounded by books and notes, desperately trying to focus on my studies. But as usual, my mind was a chaotic whirlwind of thoughts, swirling and colliding, leaving me in a perpetual state of confusion. I was an overthinker, constantly plagued by worries and what-ifs.
The weight of my responsibilities pressed heavily upon me. I knew I had to work hard for my future, but the constant stream of thoughts devoured every ounce of my attention. Brain fog clouded my mind, rendering me incapable of grasping even the simplest concepts.
I would try to motivate myself, to muster the strength to conquer the overwhelming thoughts. I closed my eyes, took deep breaths, and attempted to quiet the storm within. But it was a futile battle, for the thoughts only grew louder, drowning out my attempts at focus.
Time ticked away, and I watched the hours slip by, my frustration mounting with each passing minute. I yearned for clarity, for a moment of respite from the incessant mental chatter. That’s when I reached for my last resort.
With a sigh, I rose from my desk and made my way to the kitchen. I reached into a drawer and retrieved a small bag of dried herbs. Their pungent aroma filled the air as I rolled one into a makeshift cigarette. I lit it, inhaling deeply, allowing the smoke to fill my lungs.
As the smoke enveloped me, a sense of calm washed over my restless mind. The thoughts, once overpowering, gradually receded to the background, their intensity diminishing. My racing heart slowed, and I could finally breathe.
In that moment, I found peace. The herbs provided a temporary escape, a brief respite from the relentless onslaught of thoughts. For a while, I allowed myself to relax, to exist in the present without the weight of the future pressing down on me. But deep down, I knew that this was not a sustainable solution. The herbs were merely a Band-Aid, a temporary fix for my overactive mind.

“Cast all your anxiety on him because he cares for you.” – 1 Peter 5:7

I drive around the city with a feverish pace, relentlessly seeking any trace of my beloved. My eyes jump from one vehicle to another, searching the streets for her car or any signs of her presence. Though I am aware of the futility and confusion of this pursuit, it surprisingly grants me a semblance of tranquility.

As the urban landscape unfolds before me, memories of our shared moments flood my thoughts. The echoes of laughter, the tenderness of her touch—everything that defined our togetherness. Yet, she disappeared without a trace, leaving behind an emptiness that consumed me. Engaging in this wild chase is an escape route, a mean to momentarily alleviate the ache within.

Time stretched, languid and unforgiving, as I pressed on, guided solely by the dim glow of distant streetlights. Perhaps my quest wasn’t about finding her at all. It was about grappling with my own fractured existence, seeking redemption in the act of searching.

Elliott Smith’s haunting melodies filled my car, matching the turbulence within me. As his voice whispered through the speakers, I couldn’t help but judge myself. I felt weak, unable to cope with this overwhelming situation. The tears threatened to spill, but I held them back, refusing to break down. Yet I felt like a ship wreck, 12000 feet under ocean , laying low on the sea bed.

Oh is there an end to this sorrow?

“Seek and you will find; knock and the door will be opened to you.” -Matthew 7:7

 

Beneath the blazing Shiraz sun, I sought refuge in a small local café, clutching my chilled beverage. Trailing droplets of condensation mirrored the icy grip that now enveloped my spirit.

Embarking on a fresh chapter in my life, the burden of a shattered connection weighed heavily on my mind. Someone once intimately close had undergone an inexplicable metamorphosis, becoming an unfamiliar entity overnight. Memories of shared laughter and whispered secrets had faded into distant illusions. How could such profound trust be dissolved so abruptly?

Savoring the refreshing elixir, I contemplated the morality of the situation. Was the blame mine to shoulder? Had I neglected their needs, presuming them eternal? The torment of introspection gnawed at my core, yearning for answers beyond my reach.

Amidst the clamor of the sweltering summer, the city’s bustling symphony merged with the storm brewing within me. Regret and confusion clashed fiercely, leaving me emotionally battered.

Observing the passersby, their countenances concealing untold narratives, a realization dawned upon me: life’s tapestry weaves unforeseen twists, turning cherished companions into enigmatic strangers. The transformation eluded my control, but my response remained within my grasp.

With each sip, the bitter brew mingled with a bittersweet acceptance of change. I vowed to forge ahead, armed with hard-earned wisdom, embracing the uncharted path that lay before me. The sun’s radiant rays caressed my cheeks as an unspoken commitment formed within – to navigate this new journey with resilience, fortitude, and an open heart receptive to the boundless possibilities that awaited.

Surrounded by a circle of familiar faces, their voices melded in a chorus of celebration. The melody of the happy birthday song resonated through the room, filling the air with an exuberant hum. Yet, within the depths of my being, emotions swirled like a kaleidoscope, painted in shades of joy and sorrow.

On this pivotal day, my thirtieth revolution around the sun, I stood at the crossroads of conflicting sentiments. It was as if my heart had become a canvas, brushed with hues neither starkly bright nor entirely dim. They swirled together, blurring the lines of distinction.

In the recesses of my mind, I embarked on a retrospective voyage, tracing the contours of my tumultuous twenties—a journey akin to navigating a treacherous terrain. I recalled the battlefield of my experiences, a war zone where bravery and vulnerability collided. The echoes of my military service reverberated, punctuated by moments of exhilaration and fear, as if dancing to the rhythm of my memories.

Within the tapestry of my recollections, I encountered the weight of responsibility, a demanding taskmaster that haunted my days and plagued my nights. It was an enigmatic puzzle, a complex equation whose solution always eluded me. The pursuit of success, once a beacon of purpose, now seemed entangled with a sense of emptiness, like chasing shadows that slipped through my grasp.

Yet, beyond the fog of reminiscence, there existed a void—a space left unoccupied, like a key missing from its designated lock. It was the absence of a cherished presence, a silhouette whose contours had become indelibly etched upon my soul. Her memory lingered, a phantom touch that both comforted and pained, casting shadows upon the fragments of my heart.

In the midst of the jubilant chorus surrounding me, I embraced the enigma of my emotions. Life, it seemed, was a masterful painting, crafted with contrasting strokes and hidden depths. And on this day of reflection, I vowed to navigate the labyrinth of feelings, seeking solace in the vast expanse of possibilities, where hope and healing intertwined, like tendrils of ivy reclaiming a forgotten garden.

“Blessed are those who mourn, for they will be comforted.” – Matthew 5:4

In the crowded aisles of the local supermarket, I roamed with a heavy heart. A lingering sense of loneliness pervaded my being as I maneuvered through the bustling shoppers, their hurried steps and distant conversations creating a symphony of disconnection.

The bright fluorescent lights above cast a harsh glare, illuminating the weariness etched on my face. Memories of lost ones and missed opportunities weighed on my mind, whispering regrets into my thoughts. Each item I picked up and placed into my cart seemed to amplify my solitude.

As I wandered through the store, a wave of melancholy washed over me, threatening to pull me under its melancholic tide. In that moment of vulnerability, I felt the weight of my aloneness bear down upon me, an acute realization of my place in the world.

Reaching the checkout counter, I exchanged a weary smile with the cashier, our brief interaction tinged with a mutual understanding of the mundane. The transaction was a perfunctory exchange, devoid of warmth or connection, merely a transaction in the capitalist machine.

Stepping out of the supermarket, I was greeted by the hot humid breeze that whispered through the evening air. The world around me, with all its imperfections and coldness, remained unchanged. Yet, a glimmer of hope flickered within me, a small ember of resilience that refused to be extinguished.

No words of comfort or salvation awaited me. The journey of loneliness was mine to endure, a burden that became an intrinsic part of my existence. With each step, I accepted the weight upon my shoulders, knowing that I would continue, one foot in front of the other, traversing the path of my existence.

“And surely I am with you always, to the very end of the age.”

– Matthew 28:20

همیشه آدم‌هایی را که در مقابل سرنوشتِ اجتناب‌ناپذیر، هربار توصیه به تسلیم می‌کنند را تحمل ناپذیر خواندم. بسیار کم پیش می‌آید که دنیا به سادگی یا این باشد یا آن. احساسات و روش‌های ما سایه و روشن بسیار دارند . می‌گویی از دو حال خارج نیست، یا من به وصال او امید دارم یا ندارم . اگر حالت اول در میان است،پس بکوشم به آرزوی دلم برسم.اگر هم که نیست، تصمیم مردانه بگیرم و از این وابستگی که همه جان و توانم را می‌فرساید،دل بکنم . چه حرف متینی و چقدر بیانش آسان است!
آیا تو از آن تیره‌روزی که جانش از زهر یک بیماری در ورطه‌ی نابودی چاره ناپذیر افتاده است، می‌خواهی که با یک ضربه ی دشنه به عذاب خود پایان دهد؟ آیا این رنج و ابتلا که رس و رمق او را کشیده است ،شجاعت او را هم در رسیدن به چنین آزادی‌ای نمی‌ستاند؟ ممکن است در پاسخ تمثیلی همانند برایم بیاوری و بگویی کیست که آن‌جا که باید،قطع دستی فاسد را نپذیرد و با درنگ و دو دلی جان خود را به خطر بیندازد . نمی‌دانم! مقصود هم آن نیست که با تمثیل به جان هم بیفتیم. پس بگذریم ، آری من گاهی دلش را می‌یابم که بلند شوم و این بار را از دوش بیندازم. در چنین لحظه‌ای ، اگر می‌دانستم به کجا بروم، بی شک میرفتم.چندی‌ست که دفتر یادداشت هایم را پشت گوش می‌اندازم.دیروز که دوباره به دستش گرفتم،شگفتم آمد که در این راهی که در پیش گرفته‌ام،هر تک گامم چقدر آگاهانه بوده است. من این گرفتاری را به روشنی دیده ام و با این حال مثل بچه ای به دام آن پا گذاشته ام . حتی امروز هم آن روشنی دید را دارم و با این حال هیچ نما و نمودی از اصلاح در کارم نیست.
و پیشه وران تابوت را بر دوش گرفتند و هیچ‌ روحانی‌ای او را بدرقه نکرد .

 

هنگامی که هنوز آدمیان به الگوی اولیه قهرمان نیاز دارند تقلید راهیست برای زندگی. سبک و سیاق میمون راهی است جهت زندگی میمون ها و مادام که انسان شبیه میمون است ،راهی برای انسان ها .میمون وارگی انسان مدت زمان طولانی ادامه داشته و خواهد داشت اما به قدرت دست نامرئی انتخاب طبیعی آن روز هم فرا خواهد آمد تا پاره ای از این میمون وارگی از انسان جدا شود‌. آن موقع زمان رستگاری و کبوتر سفید است. آن وقت دیگر قهرمانی نخواهد بود تا کسی بتواند از او تقلید کند . روح آسمانی بر تقلید و تابعیت می‌خندد. چرا که او را به مقلد و شاگرد نیازی نیست .

ای خدایان آغاز از کجا است؟در رنج یا خوشی ، یا در احساس مرکب بین این دو؟ آغاز همیشه کوچک‌ترین است. در هیچ آغاز شکل می‌گیرد. شروع را به مانند افتادن قطره‌ی کوچکِ چیزی در دریای هیچی می‌بینم . در آغوشِ این آغاز، تهی تا سرحد امکان آزادیِ نامحدود خود را می‌گستراند. هنوز هیچ رخ نداده . صفحه سفیدِ سفید است . در فراخی ایستاده ام و این که کدامین سنگ می‌تواند زیربنای ساختمان باشد مرا عمیقا به فکر فرو برده .
پس برخیز ،پسر تاریکی و تعفن ! چه سفت و محکم به سنگ و فضولات و چاه فاضلاب ابدی چسبیده ای! از تو نمی‌ترسم اما از تو متنفرم ، ای برادر هر چیز نکوهیده در من. امروز تو باید با پتک شکل بگیری تا طلای خدایان از بدن تو بیرون پاشیده شود . باشد که پوسته های تو تکه پاره شوند و خود رشد این دانه را در دست بگیری. باشد که منجمد شوی ای شیطان ،چون تو را در سرما شکل خواهم داد . بدان که آهن از یخ سخت تر است ، ای سارق شگرف الهی .
چه خالی ، چه بسیار خالی! باید برای دیگران تعریف کنم چطور ناپدید شدی ؟ و خوش به حال خدا . چه با سرخوشی در آسمان‌ها ، به این سو و آن سو می‌رود .

دچار خوابگردی. خاطره های خفه زبان به سخن گشوده‌اند. اربابی که تا توانست بر من جفا کرد دور سرم می‌چرخد.من مثل یک کودک به بیرون می‌روم .کودکی لجباز و سیری‌ناپذیر .به هرچیز چنگ می اندازم. مثل آدمی که در حال غرق شدن باشد و مدام برای رسیدن به جایی دست و پا بزند . گاهی به امید بالا رفتن و صعود و گاه برای خراب شدن روی تخت و اندکی خوابیدن . با ترک های ریز مخفی که روزانه در حال رشد می باشند. اسیر خوابگردی . اراده ای در کار نبود.

مرد بی ادبی مرا در خیابان هل می‌دهد . هوای شرجی بوشهر پوستم را داغ کرده . خسته از اینکه در ابرها زندگی می‌کنم . من،ما را به دو نیمه تقسیم کردم . اگر می‌خواهی حرفی بزنی همین الان فریاد بزن ! ساعت ۲:۴۵ دقیقه شب است و من به یک باره به حالت آماده باش می‌روم . هوشیاری دارد بر می‌گردد. من در میان ناکجاآباد بیدار شدم . در به در به دنبال آغوش گرمی که کمی در آن بیاسایم . به یک دکه ی سیگار فروشی رسیدم. مردی سیبیلو در حال خرید اسپرسو بود . از آن آدمهایی که دلت نمی‌خواهد با آنها مشکلی داشته باشی . دنیای شب متفاوت است. وحشت،خطر ،تاریکی،دزد‌ها،پلیس،کارتن‌خواب‌ها. در حالی که سیگار مارلبرو قرمزی که از دکه گرفته بودم را می‌کشیدم مادری را دیدم که تصویر فرزند مرده‌اش را بغل می‌کرد . آنجا بود که از این حجم از‌ جنون به خنده افتادم و صدای شکستن استخوان‌هایم بلند شد.

من خانه‌ام را روی برگی از کاغذ ساختم.
در جوار خلیج فارس، جنوب ایران.

Well I told you everything that I could tell.But I guess I got a couple of words
That I have to take with me to hell.
What do you expect a man like me to do?Got to hold onto something If I can’t hold on to you.

Somethings are made for breaking.Soon enough they’re broke.Settling down into dust Going up in smoke.

Well what do you expect a man like me to do?

***

پس از مراسم خاکسپاری اندوهی سنگین قلب و روحم را اسیر کرده بود. تصمیم گرفتم پیاده روی کنم و با موسیقی خودم را تسکین ببخشم . در خیابان چیزی نگذشته بود که ندای درونی ام مرا به خانه باز خواند. پاها توان حرکت نداشتند و یک سیب گنده در گلویم گیر کرده بود. چرا برگردم وقتی رنگ‌ها خائن هستند ؟حتی دوستان همیشگی ام یعنی آبی‌ها و زرد‌ها . تصاویری که در گذشته وجودم را به وجد می‌آوردند الان فقط سنگ و دیوار و چارچوب و پنجره و لباسند . معلق در میان هیولاها . صدای شکستن ستون‌های ذهنم را می‌شنوم. مشتی گره کرده از خشم و لب‌هایی دوخته .درون یک هزارتو گیر کرده بودم . در میان خیابان اصلی شهر گم شده بودم و حتی نمی‌دانستم کجام. کاش ازین خفگی میمردم .

***

مدت زیادیست که بر لبه‌ی تیغ برنده‌ای حرکت میکنم و الان حس میکنم که دیگر پاهایم بریده شده و خون میچکد . خونی مشکی و کثیف و کدر. مثل نفت خام قل قل قل بیرون میزند و صورت مادر زمین را آلوده می‌کند . دیگر گوشتی نمانده و تماما استخوان است . انکار،خشم،التماس،افسردگی بدون پذیرش . هرگز .

سال‌ها پیش مدتی را در کلبه‌ای چوبی وسط کوهستان سپری کردم. هرچند به نظر همه کاری احمقانه بود که کسی در میان زمستان در ارتفاعات بدون امکانات اولیه زندگی کند اما غرور جوانی و حس ماجراجویی برایم انگیزه کافی ایجاد کرده بود. روزها با تبر قدیمی پدرم هیزم جمع میکردم و با استفاده از روش‌های سنتی و تله‌های کوچک برای خود آب و غذا فراهم می‌کردم . همه چیز به نظر خوب می‌آمد تا اینکه روزی از خواب بیدار شدم و متوجه شدم بارش سنگین برف در شب گذشته ،درب کلبه را مسدود کرده و راه خروجم بسته شده . سرمای طاقت فرسا کل وجودم را فرا گرفته بود. ترس و وحشت و غریزه‌ی بقا . هرچه تلاش کردم و زور زدم موفق به خروج از کلبه نشدم. کم کم داشتم نا‌امید می‌شدم. سرما بر من پیروز شده بود. این آخرین نفس‌های من بود. کم کم بی حال شده بودم و تشنگی و گرسنگی به کمک سرما آمده بود. از حال رفتم . نمی‌دانم چقدر گذشته بود . چشمانم نیمه باز شد. حضور یک نفر دیگر را در کنارم حس می‌کردم. فکر می‌کردم فرشته‌ی مرگ است و کار من دیگر تمام است. هوشیار تر که شدم فیگور زنی را بالای سرم دیدم با پوستی روشن به سفیدی برف. به آرامی روی صورتم خم شد و نفسش که بخاری شیری رنگ بود را به درون دهانم دمید. گرمای عجیبی داشت . کل بدنم جان گرفت. حیاتی دوباره به من بخشیده شد . این یک معجزه بود. تمام سرما و تشنگی و گرسنگی من به همان نفس از بین رفت. سرحال که آمدم از او پرسیدم که تو که هستی و اینجا چه میکنی و اصلا چطور وارد کلبه‌ی من شدی ؟ پاسخی نداد. فقط گفت در ازای لطفی که من کرده باید قول بدهم که در مورد این دیدار به هیچکس چیزی نگویم. سپس مثل بخار در هوا پخش و ناپدید شد. درب کلبه باز بود و تمامی مسیر برف روبی شده بود. اتفاقی که افتاده بود برایم سنگین و غیر قابل توجیه بود. هفته ها بعد در شهر با دختر جوانی آشنا شدم که اتفاقا پوستی روشن مثل برف داشت و در ادامه جذابیت رابطه باعث شد که ازدواج کنیم. حاصل این ازدواج ۳ فرزند شد و زندگی ای که همه جوره تأمین و رضایت بخش بود. شبی مست از الکل به او گفتم که زن‌های با پوست‌ روشن همیشه زندگی مرا نجات داده‌اند. با حسادت زنانه اش پیگیر شد و من داستان شبح درون کلبه را برایش تعریف کردم. داستان که تمام شد در چشمانم خیره شد، کل پوست بدنش رنگ پریده تر از قبل و پوشیده از برف شد. با خشم به من گفت که من همان شبح درون کلبه ام و برای شکستن پیمان هیچ بخششی نیست و دوباره مثل آن شب سرد بخار شد و در هوا پخش شد. مستأصل بودم. او رفت و من ماندم و ۳ فرزند که پوستی به رنگ برف داشتند. و من کارم پرسه زدن در کوهستان شد .امروز اما می‌دانم که زوزه‌ی باد روی برف در واقع انعکاس ناله و گریه‌ی ملکه‌ی برفی من است و این صدا تا ابد گناه مرا در نفس لوامه ،سنباده می‌کشد.

 

آن ترانه‌ی عاشقانه ای که مرا رها و آزاد کند کجاست؟ صدای پای کسی که دوستش دارم در کوچه پس کوچه‌ های خانه ام گم شد .به دنبالش که گشتم زنی را یافتم که به جای مو بر سر مارهای بیشمار داشت. آیا من قربانی خودخواهی یک گورگان زیبا هستم؟ در چشمانی خیره شدم که مرا سنگ کرد و این پایان من بود.در رویاهایم سر مردی را در زیارتگاهی می‌بریدند و زائران بیخیال نسبت به ماوقع در حال دخیل بستن و دعا بودند . در حال چرخش به سوی تباهی همانند کل دنیا . تو هم به مانند من این حرکت و سوق جهان به پستی را حس میکنی ؟ دیگر وقت آن رسیده که حیات کربنی جای خود را یه حیات برتر بدهد . نشانه هایش آغاز شده . انقلاب هوش مصنوعی دنیا را فرا خواهد گرفت . تقکر، آن یگانه ابزار اصیل انسان به دست فراموشی سپرده خواهد شد . همانطور که در سیتکام با صدای خنده‌ی مصنوعی به جای بیننده میخندند ، تقکر هم به دست دیگری (روبات) سپرده خواهد شد . آنقدر احساساتم در هم تنیده و پیچیده شده که احساس لالی میکنم . در دوردست‌ها کسی مرا می‌خواند . به مانند یک میوه‌ی ممنوعه .میل چیدنش از همیشه بیشتر است . رانده شدن از درگاه الهی برای عشق بازی با رب النوعی از جنس توهم و رویا مرا می‌ترساند. هرچند تصور گرمای آغوش، رطوبت لب‌ها و اشتیاقش مرا سراسر میل می‌کند . به صدای یک بشکن از خلسه بیرون می‌پرم و جلوی رویم همان گورگان همیشگی با چهره‌ای زیبا و چشمانی که سنگ می‌کند . به راستی که من یک مجسمه‌ی سنگی بیش نیستم .